صداکن مرا

صدای توخوب است

صدای توسبزینه ان گیاه عجیبی است

که درانتهای صمیمیت حزن میروید

درابعاداین عصر خاموش

من ازطعم تنصیف درمتن ادراک یک کوچه تنهاترم

بیاتابرایت بگویم چه اندازه تنهایی من بزرگ است

وتنهایی من شبیخون حجم توراپیش بینی نمیکرد

وخاصیت عشق این است

کسی نیست

بیازندگی رابدزدیم ان وقت

میان دودیدارقسمت کنیم

بیاباهم ازحالت سنگ چیزی بفهمیم

بیازودترچیزهاراببینیم

ببین عقربک های فواره درصفحه ی ساعت حوض

زمان رابه گردی بدل میکنند

بیااب شو مثل یک واژه درسطح خاموشی ام

بیاذوب کن درکف دست من جرم نوارنی عشق را

مراگرم کن

(ویک بارهم دربیابان کاشان هواابرشد

وباران تندی گرفت

وسردم شد ان وقت درپشت یک سنگ

اجاق شقایق مراگرم کرد)

دراین کوچه هایی که تاریک هستند

من ازحاصل ضرب تردیدوکبریت می ترسم

من ازسطح سیمانی قرن میترسم

بیاتانترسم من ازشهرهایی که خاک سیاهشان چراگاه جرثقیل است

مرابازکن مثل یک در به روی هبوط گلابی دراین عصر معراج پولاد

مراخواب کن زیریک شاخه دورازشب اصطکاک فلزات

اگرکاشف معدن صبح امدمراصداکن

ومن درطلوع گل یاسی ازپشت انگشت های توبیدار خواهم شد

وان وقت حکایت کن ازبمب هایی که من خواب بودم وافتاد

حکایت کن ازگونه هایی که من خواب بودم وترشد

بگوچندمرغابی ازروی دریاپریدند

دران گیروداری که چرخ زره پوش ازروی رویای کودک گذرداشت

قناری نخ زرداوازخودرابه پای چه احساس اسایشی بست

بگودربنادر چه اجناس معصومی ازراه واردشد

چه علمی به موسیقی مثبت بوی باروت پی برد

چه ادراکی ازطعم مجهول نان درمذاق رسالت تراوید

وان وقت من مثل ایمانی ازتابش استواگرم

تورادرسراغازیک باغ خواهم نشانید

(ازکتاب رازگل سرخ سهراب سپهری)

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: